Bir zamanlar Karadeniz’in serin sularında bir hamsi sürüsü yaşarmış. İçlerinden biri, minicik ama çok zeki bir hamsiymiş. Adı Miro.

Ormanın derinliklerinde, biri yerin altında, diğeri toprağın üstünde yaşayan iki canlı vardı: Biri karanlığı seven, sessizce tüneller açan Köstebek; diğeri ise geniş çayırları seven, hızlı ve atik Tavşan.

Ormanın birinde eski dönemlerde bir karınca ve bir de uğurböceği varmış. Uğurböceği, ormanın rengârenk çiçekleri arasında uçarken, karınca ise toprağın derinliklerine doğru giden ince yolları keşfeder, her gün çalışarak yiyecek toplarmış. İkisi de hayatlarında farklı bir dünya kurmuşlar, ancak bir şekilde yolları kesişmiş.

Bir zamanlar, geniş bir savanada, her biri kendi gücüne ve hızına güvenen birçok hayvan yaşarmış. Ormanın en çevik ve güçlü avcılarından biri olan Leopar, hızını ve çevikliğini çok iyi kullanarak her zaman başarılı bir avcı olurmuş. Diğer yandan, savanadaki en hızlı koşan hayvanlardan biri olan İmpala ise zarif ve dayanıklı bacaklarıyla dikkat çekerdi. İmpala, her zaman dikkatli ve temkinli hareket eder, tehlikelerden kaçmak için hızlıca yön değiştirerek hayatta kalmayı başarırmış.

Bir zamanlar geniş savanlarda, sıcak güneşin altında hızla koşabilen birçok hayvan yaşarmış. Bu hayvanlardan biri Çita, dünyanın en hızlı koşan hayvanıydı. O kadar hızlıydı ki, birkaç saniye içinde bir kuzuya ya da tavşana yetişebilir, ondan önce avını yakalayabilirdi. Çita, hızını ve çevikliğini gururla taşır, diğer hayvanlardan farklı olarak her zaman yolunda giderdi.

Bir zamanlar, deniz kenarındaki bir adada, martılar ve baykuşlar arasında ilginç bir dostluk vardı. Martı, açık gökyüzünde özgürce uçmayı seven ve günün her anından keyif alan bir kuştu. O, güneşin parlak ışıkları altında uçarken, denizin tuzlu kokusunu içine çekiyor, dalgalara kanat çırpıyordu. Baykuş ise tamamen farklı bir dünyaya sahipti. Geceyi seven, karanlıkta avlanan, sessiz ve sakin bir hayvandı. Baykuş, ay ışığının altında ormanın derinliklerinde uçmayı ve sessizliği dinlemeyi severdi.