Okullar kapandığında herkes gibi Elif de sayılı günleri bekliyordu: Yaz tatili! İstanbul’un kalabalığından uzakta, her yaz ailesiyle birlikte gittikleri küçük bir Ege kasabasında geçireceklerdi tatillerini. Deniz, dondurma, uzun günler ve yıldızlı geceler onu bekliyordu. Ancak bu yaz, Elif’in hayatında unutulmayacak bir dönüm noktası olacaktı.

Karla kaplı dağların eteklerinde, küçük ve sakin bir köy vardı. Adı Karçay’dı. Bu köy, yılın neredeyse altı ayı kar altında kalır, bembeyaz örtüsüyle adeta bir masal diyarını andırırdı. İşte bu köyde, 13 yaşında, hayal gücü çok geniş bir çocuk yaşardı: Mert.

Nurettin, hayatının en büyük hatasını, bir darbede yapacağını hiç bilmemişti. Gecenin yarısında, başını yastığa koyduğu o an, rüyasında bile görmediği bir dünyaya adım atacaktı. Saatler ilerledikçe, karanlık, şehri kuşatmış ve etrafındaki her şeyin adeta yeniden şekilleneceğini hissettiriyordu.

Bir grup arkadaş, yaz tatilinde şehirden uzaklaşıp doğada kamp yapmaya karar verdi. Yağmurlardan sonra hava serinlemiş, orman yemyeşil ve canlıydı. Sabahın erken saatlerinde, çantalarına gerekli tüm malzemeleri yerleştirip yola koyuldular. Ormanın derinliklerine doğru ilerlerken, yüksek ağaçlar arasında güneş ışığı zorlukla yerden süzüldü, ancak her adımda doğanın huzur veren sessizliği sarıp sarmalıyordu.

Bir zamanlar, yeşilin en güzel tonlarıyla bezeli geniş bir vadide, sıcağın ve güneşin tam ortasında bir köy vardı. Bu köyde, yazın neşesi her zaman hissedilir, herkes sabahın erken saatlerinde güneşin ilk ışıklarıyla uyanır, akşamları ise yıldızların altında huzurlu bir şekilde dinlenirdi. Yaz, bu köyde mutluluğun, dostluğun ve paylaşmanın mevsimiydi.

Bir zamanlar, yemyeşil bir ormanın derinliklerinde, her türlü çiçeğin açtığı, kuşların şarkılar söylediği ve rüzgarın hafifçe estiği bir yer vardı. Bu ormanda, bir kelebek yaşardı. Bu kelebek, diğerlerinden çok farklıydı. Onun adı Mor idi. Çünkü kanatları, ormanın en güzel çiçeklerinin renginde, mor ve lavanta tonlarındaydı. Mor, oldukça narin, zarif bir kelebeğe benziyordu. Ancak, dış görünüşünün ne kadar güzel olduğu kadar içinde de büyük bir soru vardı: “Gerçekten ben kimim? Neden varım?”

Dirse Han Oğlu Boğaç Han, Kitab-ı Dede Korkut adlı eserde yer alan en ünlü kahramanlardan biridir ve Oğuz Türklerinin kahramanlık destanlarında önemli bir figürdür. Boğaç Han, Dede Korkut’un hikayelerinde cesaret, kahramanlık ve doğru yolda olma gibi ahlaki ve toplumsal değerlerle özdeşleşmiş bir karakterdir.

Bir zamanlar, büyük bir ormanda bir çakal yaşarmış. Bu çakal oldukça kurnaz ve zekiymiş, ama bazen fazla hırslı ve bencil de olabiliyormuş. Ormanda pek çok hayvan varmış: tavşanlar, sincaplar, kurtlar ve tilkiler. Çakal, her zaman ormandaki diğer hayvanları kandırarak onlardan yiyecek çalmayı çok severmiş.