Türkiye dışında gelişen Türk Edebiyatı, özellikle 19. yüzyılın sonlarından itibaren, Osmanlı İmparatorluğu’nun yıkılmasının ardından çeşitli göçler ve kültürel etkileşimler sonucu şekillenmeye başlamıştır. Bu edebiyat, Türkiye dışındaki Türk topluluklarının kendi dillerini, kültürlerini ve edebi geleneklerini yaşatmak için geliştirdiği önemli bir edebiyat dalıdır.

ürk Edebiyatı’nın dönemleri, tarihsel süreç içerisinde gelişen edebi akımlar ve anlayışlara göre farklı alt başlıklara ayrılabilir. Aşağıda Türk Edebiyatı’nın ana dönemlerini gösteren bir tablo yer almaktadır:

Encümen-i Şuara, 19. yüzyılın sonlarına doğru, özellikle Servet-i Fünun topluluğunun ardından, Osmanlı İmparatorluğu’nda önemli bir edebi hareketi temsil eden bir şairler ve edebiyatçılar topluluğudur. Bu topluluk, 1900’lü yılların başında Mehmet Akif Ersoy, Tevfik Fikret, Celal Sahir Erozan, Hüseyin Siret Özsever ve Faik Ali Ozansoy gibi önemli edebiyatçılarla bir araya gelmiştir.

Hisarcılar, Türk edebiyatında 1940’lı yılların sonlarında ve 1950’li yılların başlarında ortaya çıkan bir edebi topluluktur. Bu akım, adını Hisar dergisinden alır. Hisar dergisi, 1948 yılında Cevdet Kudret, Halide Nusret Zorlutuna ve Kenan Hulusi Koray gibi yazarlar tarafından çıkarılmıştır. Hisarcılar, özellikle toplumsal gerçekçilik akımından etkilenmiş olsalar da, toplumsal sorunları işlerken daha çok bireysel ve insanın iç dünyasına yönelmişlerdir. Ayrıca, Türk halkının geleneksel değerlerine, kültürüne ve hayatına odaklanarak bu unsurları eserlerinde işlemişlerdir.

Maviciler, Türk edebiyatında, özellikle 1940’lı yıllarda ortaya çıkan ve edebiyatın toplumsal gerçekçilikten farklı olarak bireysel ve sanatsal bir yönünü ön plana çıkaran bir edebi topluluktur. Maviciler, adını, grup üyelerinin “mavi” rengini simgeleyen bir anlamla seçtiği Mavi dergisinden alır. Bu dergi, 1940’lı yıllarda, Türk edebiyatında bir yenilik hareketi başlatmış ve belirli bir edebi anlayışa sahip bir grup yazar ve şairi bir araya getirmiştir.

Toplumcu Gerçekçilik, 20. yüzyılın başlarında özellikle Türk edebiyatında etkili olan bir akımdır. Bu akım, toplumsal sorunları ve bireylerin bu sorunlarla olan ilişkilerini esas alarak, toplumun genel yapısını gerçekçi bir şekilde yansıtmaya çalışır. Temel amacı, toplumu daha iyi bir hale getirebilmek için bireylerin ve toplulukların yaşadığı zorlukları, adaletsizlikleri ve eşitsizlikleri gözler önüne sermektir.

İkinci Yeniciler, 1950’lerin ortalarından itibaren Türk edebiyatında önemli bir yere sahip olan, özellikle şiir alanında kendini gösteren bir edebi harekettir. Bu hareket, Garipçiler hareketinin etkisini bir adım daha ileriye taşıyarak, şiir dilinin daha soyut, bireysel ve modern bir biçime dönüşmesini sağlamıştır. İkinci Yeniciler, şiirin estetik bir araç olarak kullanılması gerektiğini savunmuş ve bu bağlamda daha çok bireysel duygular, imgeler ve soyut düşüncelerle şiirler üretmişlerdir.

Garipçiler (Birinci Yeniciler), 1940’lı yılların başında Türk edebiyatında önemli bir devrim gerçekleştiren ve şiiri köklü bir şekilde değiştiren bir hareketi temsil eder. Garipçiler, 1941 yılında Orhan Veli Kanık, Melih Cevdet Anday ve Cevdet Kudret Solok tarafından başlatılan bir şiir akımının üyeleridir. Bu grup, Türk şiirini “sade”, “anlaşılır” ve “doğaçlama” bir biçime sokarak, geleneksel şiir anlayışlarını reddetmiş ve toplumcu, didaktik şiir anlayışına karşı çıkmıştır.