Dini-Tasavvufi Türk Halk Edebiyatı, halk edebiyatının bir alt dalı olarak, özellikle tasavvuf (İslam mistisizmi) düşüncesinden beslenen ve İslami değerleri içeren edebi eserlerin oluşturduğu bir alandır. Bu türdeki eserler, genellikle halkın dini inançlarını, tasavvufi öğretileri ve Allah’a olan derin sevgi ve bağlılıkları yansıtır. Dini-tasavvufi halk edebiyatı, halkın dini yaşamını, manevi dünyasını ve ahlaki değerlerini en sade ve anlaşılır biçimde dile getiren eserlerden oluşur.

Anonim Halk Edebiyatı, halkın ortak yaratıcılığıyla meydana gelen ve yazarının bilinmediği, genellikle sözlü olarak ortaya çıkmış olan edebi eserlerdir. Bu edebiyat türü, halk arasında yaşayan ve zamanla gelişen bir gelenek olup, belirli bir şair ya da yazarın imzasını taşımadığı için “anonim” olarak adlandırılır. Türk halk edebiyatı içinde önemli bir yer tutan anonim eserler, halkın duygularını, düşüncelerini, günlük yaşamını, inançlarını ve değerlerini yansıtan, halkın ortak malı olan edebiyat ürünleridir.

Halk Edebiyatı, halk arasında anonim olarak gelişen ve halkın ortak duygu, düşünce ve hayatını yansıtan edebi bir gelenektir. Halk edebiyatı, sözlü edebiyat türlerinden biridir ve Divan Edebiyatı’ndan farklı olarak daha doğal, sade bir dil kullanır. Bu edebiyat türü, toplumun her kesimi tarafından benimsenmiş, yazılı eserlerin öncesinde sözlü olarak aktarılmıştır. Halk edebiyatı, Türk halk kültürüyle sıkı bir bağ kurarak, günlük yaşamın ve halkın inançlarının bir yansıması olmuştur.

Divan Edebiyatı, 13. yüzyılın ortalarından 19. yüzyılın sonlarına kadar Osmanlı İmparatorluğu’nda gelişen, özellikle saray çevresinde şekillenen ve Arapça ile Farsçanın etkisi altında olan bir edebiyat türüdür. Bu edebiyat, Osmanlı, Selçuklu ve Safevi gibi İslam kültürünün etkisi altındaki toplumlarda önemli bir yer tutmuştur. Divan Edebiyatı, özellikle saray şairleri ve entelektüel çevreler tarafından üretilmiş ve İslam kültürüne özgü öğeleri, estetik bir biçimde edebiyatla birleştirmiştir.

İslamiyet’in Kabulünden Sonraki Türk Edebiyatı, Türklerin Orta Asya’dan çıkarak, 11. yüzyılda İslam dünyasıyla tanışmasından sonra başlayan, özellikle Selçuklu ve Osmanlı dönemlerinde gelişen bir edebiyat dönemini ifade eder. İslamiyet’in kabulü, Türklerin kültürel ve edebi dünyasında köklü değişikliklere yol açmıştır. Bu dönemde, Türklerin geleneksel göçebe kültürleri ile İslam medeniyetinin değerleri arasında bir sentez oluşmuştur. Bu süreç, hem edebi üretim hem de dil üzerinde büyük etkiler yaratmıştır.