Mesnevi, Divan Edebiyatı‘nda önemli bir şiir türüdür ve genellikle hikâye anlatımı ve didaktik öğretiler içerir. Bu tür, uzun ve çift dizeli beyitlerden oluşur ve hem şiirsel hem de hikâye anlatıcı bir işlevi vardır. Mesnevi kelimesi, Farsça kökenli olup “iki” anlamına gelen “mesne” kelimesinden türetilmiştir, yani iki anlamına gelir ve şiirin ikili beyitlerden oluşmasıyla bağlantılıdır.

Gazel, özellikle Divan Edebiyatında önemli bir yere sahip olan ve genellikle aşk, doğa, şarap, hayatın geçiciliği gibi temalar üzerine yazılan bir şiir türüdür. Hem Türk edebiyatında hem de Fars edebiyatında sıkça rastlanan bu tür, belirli bir biçim ve kafiye düzenine dayanır.

“Kafiye kulak içindir” anlayışı, Türk edebiyatında özellikle klasik şiir geleneğiyle ilgili bir yaklaşımdır. Bu anlayışa göre, kafiye şiirin işitsel yani kulakla duyulan estetik öğelerindendir. Yani, kafiye, şiirde ritmik bir düzen yaratmak, melodik bir akış sağlamak amacıyla kullanılır. Şair, kafiyeleri kullanarak şiirini daha göz alıcı ve duyusal hale getirmeyi amaçlar.

“Kafiye göz içindir” anlayışı, genellikle Türk şiirinin klasik yapılarında ve edebi geleneklerinde karşılaşılan bir yaklaşımdır. Bu anlayış, kafiyenin sadece işitsel bir özellik olarak değil, görsel bir işlev de taşıması gerektiğini savunur. Kısaca, şiir yazarken kafiyelerin yalnızca ses uyumu sağlamaktan daha fazlasını yapması gerektiği, bir tür görsel ve estetik bütünlük oluşturması gerektiği vurgulanır.

Mazmun, özellikle edebiyat, şiir ve sanat alanlarında kullanılan bir terimdir. Türkçede, bir kelime olarak “içerik” veya “tema” anlamına gelir. Ancak daha özel olarak, edebi eserlerde kullanılan anlamlı ve sürekli tekrar eden imgeler, simgeler veya fikirlerdir.