Barış, bir çiçek gibi açmalı her yürekte,
Rüzgarla savrulmalı umutlar, sözler değil sadece.
Göklerden düşen bir damla yağmur gibi,
Toprağa karışmalı, sonsuzca büyümeli.

Bir zamanlar, gözlerinde bulduğum deniz,
Sonsuzdu, derindi, huzurla doluydu.
İçimde bir bahar gibi açan sen,
Şimdi silik bir anı, bir hatıra oldu.

Aşk, bir çiçek gibi açar içimizde,
Gizli bir rüzgarla savrulur, rüya gibi.
Sözcükler yetersiz kalır,
Bir bakış, bir gülüş, her şey anlatır.

Bir damla düşer, sonra bir diğeri,
Ve dünya, suskunluğundan uyanır.
Gökyüzü, yorgun elleriyle
Toprağa sarılır, sevda gibi.

Ben topraktım, büyüdüm yerin derinliğinde,
Yüzlerce yıldır, sessizce bekledim.
Gökten düşen her damla,
Beni yeniden şekillendirdi,
Ve ben, hep yeşili, hep umudu taşıdım.

Bana bakma, ben bir dereyim,
Sonsuz akışta kaybolan bir rüya.
Taşları aşar, vadileri dönerim,
Kucaklarım toprağı, alırım sana.

Yüksek dağlar, sessiz bakışlar,
Göğe doğru yükselen yılların hatırası.
Rüzgarın fısıldadığı eski şarkılar,
Taşların ardında gizli bir masal, bir rüya.