Bir zamanlar, Elif adında genç bir kadın, küçük bir kasabada yaşıyor ve hayalini kurduğu büyük şehre taşınmayı bekliyordu. Kasabanın sakinliğinden sıkılmış, hayatının bir sonraki adımını atmaya kararlıydı. Elif’in en büyük hayali, başarılı bir iş kadını olmak, kendi hayatını kurmak ve yeni bir başlangıç yapmaktı. Ancak bunun için bir araca ihtiyacı vardı. Çünkü şehre gitmek için ya çok uzun bir otobüs yolculuğu yapacak ya da kendi arabasını alacak birikimi oluşturacaktı.

Küçük bir köyde, dağların eteklerinde, geniş ve verimli bir tarlada, Selvi ailesi yaşıyordu. Aile, babası Hasan, annesi Emine ve üç çocuğundan oluşuyordu. En büyükleri Zeynep, on dört yaşında, orta yaşta olanları Yusuf, on iki yaşında, en küçükleri ise Elif, yedi yaşında bir kız çocuğuydu.

Bir zamanlar, Anadolu’nun uçsuz bucaksız topraklarında, yüksek dağların ardında, küçük bir köy vardı. Bu köy, yalnızca çok uzaklardan gelen yabancılar tarafından bilinirdi. Köyün halkı, tarımla geçinir, sabahları tarlada çalışırken, akşamları ise huzurlu bir şekilde köy meydanında sohbet ederdi. Ama köyün etrafındaki dağlarda, eski bir inanç yaşardı. Bu dağların zirvesinde, halkın saygı gösterdiği ve “Yatır” olarak bilinen bir tür kutsal yer vardı.

Bir zamanlar, Anadolu’nun sessiz köylerinden birinde, Gülizar adında genç bir kız yaşardı. Köy, yemyeşil tarlalar, çiçeklerle bezeli evler ve dağların eteklerinde uykusuz geceler geçiren horozlarla doluydu. Gülizar, her sabah güneşin ilk ışıklarıyla uyanır, koyunları güder, tarlada çalışır ve akşamları köydeki yaşlılara yardım ederdi. Güzel yüzü ve nazik kalbiyle herkesin takdirini kazanmış, köyün sevilen kızı olmuştu.

Bir zamanlar, Anadolu’nun en yüksek ve en gizemli dağı olan Gökdağ’ın eteklerinde küçük bir köy vardı. Köy halkı, dağla aralarındaki bağı kutsal sayar, dağın zirvesine ulaşanların, yaşamlarında büyük bir değişim yaşayacaklarına inanırlardı. Ancak bir şey vardı: Dağ, insanlara kolayca yaklaşmazdı. Birçok insan, zirveye çıkmaya cesaret etmiş, fakat geri dönememişti. Zira Gökdağ’ın zirvesine giden yollar, karanlık, kayalık ve engebeliydi; bir yanlış adım, ölümle sonuçlanabilirdi.

Bir zamanlar, Anadolu’nun derin vadilerinden birinde, terkedilmiş bir köy vardı. Bu köyün etrafını saran yoğun orman, köylüler arasında “Lanetlenmiş Orman” olarak anılırdı. Köylüler, o ormanın içine girmenin tehlikeli olduğunu, çünkü bir zamanlar orada yaşayanların kaybolduğunu söylüyordu. Fakat kimse bu söylentileri tam olarak doğrulamamıştı. Yine de kimse ormanın derinliklerine cesaret edip gitmeye kalkışmamıştı.

Bir zamanlar, Anadolu’nun küçük ve izole bir köyünde, bir grup genç arkadaş arasında sıkça anlatılan bir hikaye vardı. Bu hikaye, yıllardır köyün dışındaki ormanın derinliklerinde, terkedilmiş bir evde yaşanan garip olayları konu alıyordu. Kimse o eve yaklaşmaya cesaret edemediği için bu hikaye, zamanla daha da efsaneleşmişti.

Bir zamanlar, Anadolu’nun kuytu köylerinden birinde, halkın çok iyi tanıdığı, ancak kimseyle yakın ilişki kurmayan bir adam vardı. Adı Hüseyin’di. Hüseyin, kasabanın dışında, tek başına bir taş evde yaşıyor, neredeyse kimseyle görüşmüyordu. Ancak onun hakkındaki söylentiler, köyde dillere destan olmuştu. Söylentilere göre, Hüseyin’in ailesi yüzyıllar önce şeytanla bir anlaşma yapmış ve bu nedenle o evde gizemli olaylar yaşanıyordu.