Toplumcu Gerçekçilik, 20. yüzyılın başlarında özellikle Türk edebiyatında etkili olan bir akımdır. Bu akım, toplumsal sorunları ve bireylerin bu sorunlarla olan ilişkilerini esas alarak, toplumun genel yapısını gerçekçi bir şekilde yansıtmaya çalışır. Temel amacı, toplumu daha iyi bir hale getirebilmek için bireylerin ve toplulukların yaşadığı zorlukları, adaletsizlikleri ve eşitsizlikleri gözler önüne sermektir.

İkinci Yeniciler, 1950’lerin ortalarından itibaren Türk edebiyatında önemli bir yere sahip olan, özellikle şiir alanında kendini gösteren bir edebi harekettir. Bu hareket, Garipçiler hareketinin etkisini bir adım daha ileriye taşıyarak, şiir dilinin daha soyut, bireysel ve modern bir biçime dönüşmesini sağlamıştır. İkinci Yeniciler, şiirin estetik bir araç olarak kullanılması gerektiğini savunmuş ve bu bağlamda daha çok bireysel duygular, imgeler ve soyut düşüncelerle şiirler üretmişlerdir.

Garipçiler (Birinci Yeniciler), 1940’lı yılların başında Türk edebiyatında önemli bir devrim gerçekleştiren ve şiiri köklü bir şekilde değiştiren bir hareketi temsil eder. Garipçiler, 1941 yılında Orhan Veli Kanık, Melih Cevdet Anday ve Cevdet Kudret Solok tarafından başlatılan bir şiir akımının üyeleridir. Bu grup, Türk şiirini “sade”, “anlaşılır” ve “doğaçlama” bir biçime sokarak, geleneksel şiir anlayışlarını reddetmiş ve toplumcu, didaktik şiir anlayışına karşı çıkmıştır.

Yedi Meşaleciler, 1928-1930 yılları arasında Türk edebiyatında önemli bir edebi hareket olarak ortaya çıkan, özellikle şiir alanında etkinlik gösteren bir topluluktur. Topluluk, adını “Yedi Meşale” adlı dergilerinden alır ve yedi kişiden oluşan bu grup, Türk edebiyatını modernleştirmeyi, edebiyatı daha sanatsal bir düzeye taşımayı ve yenilikçi bir bakış açısı geliştirmeyi amaçlamıştır.

Cumhuriyet Dönemi Türk Edebiyatı, 1923 yılında Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmasından sonra, Türk edebiyatında yaşanan dönüşüm sürecini ifade eder. Bu dönemde, Osmanlı İmparatorluğu’nun son yıllarındaki Fecr-i Ati, Servet-i Fünun, İzmir İktisat Kongresi, Milli Edebiyat gibi edebi hareketlerin etkileri ve Batı’dan gelen edebi akımların etkisiyle yenilikçi bir edebi anlayış benimsenmiştir. Cumhuriyetin ilanıyla birlikte, toplumculuk, ulusal kimlik, özgürlük ve yeni bir dil yaratma gibi temalar edebiyatın merkezine oturmuştur. Dil devrimi, köy hayatı, modernleşme ve bireysel özgürlük gibi konular da öne çıkmıştır.

Beş Hececiler, Milli Edebiyat hareketinin önemli bir parçası olan bir şiir topluluğudur. Bu topluluk, adını hece ölçüsünü esas alarak yazmalarından alır. 1910’ların başında ortaya çıkmışlardır ve şiirlerinde halk edebiyatının etkisiyle, sade dil ve hece ölçüsü gibi Türk şiir geleneğinin unsurlarına yer vermişlerdir. Ayrıca, Türk halkının kültürünü ve duygularını yansıtan şiirler yazmışlardır.

Milli Edebiyat, Türk edebiyatında, özellikle 1911 yılında başlayan ve I. Dünya Savaşı sonrasında gelişen bir edebiyat hareketidir. Bu hareket, Türk milletinin kimliğini bulma, Türkçe’yi sadeleştirerek halkla daha yakın bir dil oluşturma ve Türk kültürünü yüceltme amacını güder. Milli Edebiyat, bir anlamda Türk ulusunun bağımsızlık mücadelesi ve toplumsal değişim ile paralel bir gelişim göstermiştir. Milli Edebiyat, Servet-i Fünun ve Fecr-i Ati topluluklarının edebi anlayışlarına karşı bir tepki olarak ortaya çıkmıştır.

Fecr-i Ati Edebiyatı, 20. yüzyılın başlarında Osmanlı İmparatorluğu’ndaki edebiyat akımlarından biridir ve genellikle 1908‘de, İstanbul’da kurulan bir edebiyat topluluğu olan Fecr-i Ati Topluluğu‘na dayandırılır. Bu topluluk, daha sonra Servet-i Fünun ve Yeni Lirizm gibi önemli edebiyat akımlarını etkilemiştir. Fecr-i Ati, Osmanlı’da yeni bir edebiyat anlayışının, Batı etkisinin ve modernleşme sürecinin bir yansıması olarak ortaya çıkmıştır. Fecr-i Ati’nin başlıca özellikleri şunlardır: