Servet-i Fünun Edebiyatı, 19. yüzyılın sonlarında, Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Batılılaşma hareketlerinin bir parçası olarak ortaya çıkmış olan ve Edebiyat-ı Cedide (Yeni Edebiyat) olarak da bilinen bir edebiyat akımıdır. Bu hareket, özellikle Tanzimat Edebiyatının izlediği yolu devam ettirirken, Batı’dan alınan etkilerle daha sanatsal, bireysel ve estetik bir edebiyat anlayışını benimsemiştir. Servet-i Fünun dergisi etrafında toplanan edebiyatçılar, Batı edebiyatını ve kültürünü Türk edebiyatına entegre etmek amacıyla şiir, roman, hikaye, tiyatro gibi çeşitli türlerde önemli eserler vermişlerdir.

Tanzimat Edebiyatı, Osmanlı İmparatorluğu’nda 1839-1876 yılları arasında gerçekleştirilen Tanzimat reformlarının etkisiyle şekillenen edebiyat akımını ifade eder. Tanzimat dönemi, Osmanlı toplumunun modernleşme çabalarının bir parçası olarak kabul edilir ve edebiyat, bu dönemde sosyal, kültürel ve siyasi değişimlere paralel olarak önemli bir dönüşüm yaşamıştır. Tanzimat Edebiyatı, özellikle bireysel özgürlük, eşitlik, hukuk gibi Batı’dan alınan düşünceleri ve edebi anlayışları Osmanlı toplumuna entegre etmeye yönelik bir çaba olarak doğmuştur.

Âşık Tarzı Türk Halk Edebiyatı, Türk halk edebiyatının en köklü ve en yaygın türlerinden biridir. Âşıklar, halk edebiyatının önemli temsilcileri olup, hem şair hem de müzisyen olarak tanınırlar. Âşık tarzı edebiyat, sözlü edebiyat geleneği içinde yer alır ve halk arasında hemen her kesime hitap eden bir nitelik taşır. Âşıklar, halkın duygularını, düşüncelerini, toplumsal meselelerini ve aşkı şiirsel bir dil ile dile getirir, aynı zamanda çaldıkları enstrümanlarla (genellikle bağlama veya cura) söyledikleri şarkılara hayat verirler.

Dini-Tasavvufi Türk Halk Edebiyatı, halk edebiyatının bir alt dalı olarak, özellikle tasavvuf (İslam mistisizmi) düşüncesinden beslenen ve İslami değerleri içeren edebi eserlerin oluşturduğu bir alandır. Bu türdeki eserler, genellikle halkın dini inançlarını, tasavvufi öğretileri ve Allah’a olan derin sevgi ve bağlılıkları yansıtır. Dini-tasavvufi halk edebiyatı, halkın dini yaşamını, manevi dünyasını ve ahlaki değerlerini en sade ve anlaşılır biçimde dile getiren eserlerden oluşur.

Anonim Halk Edebiyatı, halkın ortak yaratıcılığıyla meydana gelen ve yazarının bilinmediği, genellikle sözlü olarak ortaya çıkmış olan edebi eserlerdir. Bu edebiyat türü, halk arasında yaşayan ve zamanla gelişen bir gelenek olup, belirli bir şair ya da yazarın imzasını taşımadığı için “anonim” olarak adlandırılır. Türk halk edebiyatı içinde önemli bir yer tutan anonim eserler, halkın duygularını, düşüncelerini, günlük yaşamını, inançlarını ve değerlerini yansıtan, halkın ortak malı olan edebiyat ürünleridir.

Halk Edebiyatı, halk arasında anonim olarak gelişen ve halkın ortak duygu, düşünce ve hayatını yansıtan edebi bir gelenektir. Halk edebiyatı, sözlü edebiyat türlerinden biridir ve Divan Edebiyatı’ndan farklı olarak daha doğal, sade bir dil kullanır. Bu edebiyat türü, toplumun her kesimi tarafından benimsenmiş, yazılı eserlerin öncesinde sözlü olarak aktarılmıştır. Halk edebiyatı, Türk halk kültürüyle sıkı bir bağ kurarak, günlük yaşamın ve halkın inançlarının bir yansıması olmuştur.

Divan Edebiyatı, 13. yüzyılın ortalarından 19. yüzyılın sonlarına kadar Osmanlı İmparatorluğu’nda gelişen, özellikle saray çevresinde şekillenen ve Arapça ile Farsçanın etkisi altında olan bir edebiyat türüdür. Bu edebiyat, Osmanlı, Selçuklu ve Safevi gibi İslam kültürünün etkisi altındaki toplumlarda önemli bir yer tutmuştur. Divan Edebiyatı, özellikle saray şairleri ve entelektüel çevreler tarafından üretilmiş ve İslam kültürüne özgü öğeleri, estetik bir biçimde edebiyatla birleştirmiştir.

İslamiyet’in Kabulünden Sonraki Türk Edebiyatı, Türklerin Orta Asya’dan çıkarak, 11. yüzyılda İslam dünyasıyla tanışmasından sonra başlayan, özellikle Selçuklu ve Osmanlı dönemlerinde gelişen bir edebiyat dönemini ifade eder. İslamiyet’in kabulü, Türklerin kültürel ve edebi dünyasında köklü değişikliklere yol açmıştır. Bu dönemde, Türklerin geleneksel göçebe kültürleri ile İslam medeniyetinin değerleri arasında bir sentez oluşmuştur. Bu süreç, hem edebi üretim hem de dil üzerinde büyük etkiler yaratmıştır.