Bir zamanlar, göl kenarındaki yemyeşil çimenlerin üzerinde, sakin bir köyde küçük bir ördek yaşarmış. Adı Maviş’ti. Maviş, tüm diğer ördeklerden farklıydı çünkü tüyleri parıldayan mavi bir renge sahipti. Diğer ördeklerin sarı ve kahverengi tüyleri arasında, mavi tüyleriyle hemen dikkat çekerdi. Ancak Maviş’in mavi tüyleri, ona her zaman bir avantaj sağlamamıştı. Çünkü bu farklılık, bazen köydeki diğer hayvanların ona garip gözlerle bakmasına neden oluyordu.

Bir zamanlar, geniş ve yemyeşil ormanların arasında, dağların eteklerinde, Alageyik adında bir hayvan yaşarmış. Alageyik, hem zarif hem de oldukça hızlıydı. Kendisini en çok da ormanın derinliklerinde, sabahın ilk ışıklarıyla koşarken hissederdi. Çift renkli postu, kısa ama güçlü bacakları, uzun boynu ve narin yapısı onu diğer hayvanlardan ayırıyordu.

Bir zamanlar, Afrika’nın geniş savanalarında, ormanların derinliklerinde, uzun boylu ve güçlü bir leopar yaşarmış. Adı Zuriymiş. Zuri, diğer leoparlardan biraz farklıydı. Hem vücudu hem de kürkü diğerlerinden daha uzun ve zarifti. O kadar çevik ve hızlıydı ki, sıçrayarak ağaçlardan ağaçlara geçebiliyordu. Bu yüzden “Uzun Zuri” olarak biliniyordu.

Aç Pars Hikâyesi, Türk edebiyatı ve Uygur edebiyatı eserlerinden biri olup, özellikle Maniheizm inançlarının etkisi altında şekillenen dini ve ahlaki temaları işler. Bu hikâye, Türk halklarının Orta Asya’daki dini düşüncelerini ve Maniheist öğretileri anlatan önemli metinlerden biridir. Hikâyede, bir pars (yani kaplan ya da aslan) aracılığıyla doğru yolu seçme, ahlaki değerler, ve kötülükle mücadele gibi temalar işlenir.

Kalyanamkara Papamkara, Orta Asya’da Türk Uygur edebiyatı ve Maniheist döneme ait önemli bir dinî ve ahlaki metin olarak kabul edilen bir eserdir. Bu eser, özellikle Uygur Türkleri ve Maniheizm inancını benimseyen halklar arasında yaygınlaşmış bir öğretiyi yansıtır. Maniheizm, ışık ile karanlık arasındaki mücadeleyi, iyi ve kötü arasındaki çatışmayı simgeler ve bu tema, eserde oldukça belirgindir.

Çaştani Bey Hikâyesi, Uygur Türkleri’nin Maniheizm inançlarının etkisiyle yazılmış önemli bir Türk edebiyatı eseridir. Bu hikâye, hem Uygur Türkleri’nin dini hem de kültürel yapısı hakkında önemli bilgiler verir. Çaştani Bey Hikâyesi, Uygurca yazılmış, Maniheizm etkileriyle şekillenen ve halk arasında çok yaygın olan bir dini anlatıdır. Bu eserde, aynı zamanda Türk halklarının İslamiyet öncesindeki inanç yapıları ve maneviyat anlayışları da önemli bir şekilde ele alınır.

Bir zamanlar, geniş ve derin bir nehrin kenarında, dev bir timsah yaşardı. Adı Çamur’dı. Çamur, diğer timsahlardan farklıydı çünkü o, hem çok büyük hem de çok eski bir timsah olarak tüm nehrin kralı olarak kabul ediliyordu. Vücudu, yeşil ve kahverengimsi bir renge sahipti, derisi kabarık ve sertti, ama gözleri o kadar derin ve bilgeydi ki, her bakışında sanki bütün dünyayı görebiliyordu. Nehrin dibindeki bataklıklarda yıllarca yaşamış, tüm çevresindeki yaratıkları tanımıştı. Herkes, Çamur’un ne kadar güçlü olduğunu ve ne kadar bilgili olduğunu konuşur, ama nehirdeki diğer hayvanlar, onun içindeki bir şeyi asla çözemezlerdi: Çamur, yalnızdı.

Bir zamanlar, büyük ve huzurlu bir ormanın kalbinde, minik bir kuş yaşarmış. Adı Pıtırcık’tı. Pıtırcık, diğer kuşlardan farklı olarak, çok minik ama çok cesur bir kuştu. Tüyleri altın sarısı ve pırıl pırıl parlıyordu, gözleri ise gökyüzü kadar mavi ve parlaktı. Küçük bedenine rağmen, uçmak onun için büyük bir tutku haline gelmişti. Ancak bir şey vardı ki, diğer kuşlardan farklıydı: Pıtırcık, hiçbir zaman tek başına uzun uçuşlar yapmaya cesaret edememişti. Hep, ailesinin ya da arkadaşlarının yanında uçmayı tercih ediyordu.