Bir zamanlar, geniş ve derin bir nehrin kenarında, dev bir timsah yaşardı. Adı Çamur’dı. Çamur, diğer timsahlardan farklıydı çünkü o, hem çok büyük hem de çok eski bir timsah olarak tüm nehrin kralı olarak kabul ediliyordu. Vücudu, yeşil ve kahverengimsi bir renge sahipti, derisi kabarık ve sertti, ama gözleri o kadar derin ve bilgeydi ki, her bakışında sanki bütün dünyayı görebiliyordu. Nehrin dibindeki bataklıklarda yıllarca yaşamış, tüm çevresindeki yaratıkları tanımıştı. Herkes, Çamur’un ne kadar güçlü olduğunu ve ne kadar bilgili olduğunu konuşur, ama nehirdeki diğer hayvanlar, onun içindeki bir şeyi asla çözemezlerdi: Çamur, yalnızdı.

Bir zamanlar, büyük ve huzurlu bir ormanın kalbinde, minik bir kuş yaşarmış. Adı Pıtırcık’tı. Pıtırcık, diğer kuşlardan farklı olarak, çok minik ama çok cesur bir kuştu. Tüyleri altın sarısı ve pırıl pırıl parlıyordu, gözleri ise gökyüzü kadar mavi ve parlaktı. Küçük bedenine rağmen, uçmak onun için büyük bir tutku haline gelmişti. Ancak bir şey vardı ki, diğer kuşlardan farklıydı: Pıtırcık, hiçbir zaman tek başına uzun uçuşlar yapmaya cesaret edememişti. Hep, ailesinin ya da arkadaşlarının yanında uçmayı tercih ediyordu.

Bir zamanlar ormanın derinliklerinde, sakin ve huzurlu bir köy vardı. Bu köyde, herkes doğa ile uyum içinde yaşar, hayvanlar ve insanlar birbirlerine saygı göstererek hayatlarını sürdürürlerdi. Fakat bir gün, ormanın derinliklerinde yalnız başına yaşayan yaşlı bir ayı ortaya çıkmaya başladı. Bu ayı, köy halkı için bir efsane haline gelmişti.

Bir zamanlar, çok uzak bir ormanda, devasa ağaçların gölgesinde, altın sarısı tüyleri ve siyah çizgileriyle ünlü bir kaplan yaşarmış. Adı Simba’ymış. Simba, ormanın kralı gibiymiş; güçlü, cesur ve kocaman bir yüreği varmış. Fakat her zaman yalnız kalmış. Diğer orman hayvanları ona saygı duysalar da, Simba kimseyle dostluk kurmakta zorlanırmış. Çünkü ormanın diğer hayvanları, Simba’nın gücünden korkarmış. Oysa Simba, her zaman bir arkadaş arayan, yalnızlık çeken bir kalbe sahipmiş.

Bir zamanlar, çok uzak bir geçmişte, dev dinozorların yaşadığı muazzam bir orman vardı. Bu orman, kaybolmuş bir dünya gibiydi; her köşesi devasa ağaçlarla dolu, yerlerse büyük, yemyeşil çimenlerle kaplanmıştı. Bu ormanda, küçük ve meraklı bir dinozor yaşarmış. Adı Dino idi. Dino, diğer dinozorlardan farklı olarak, dünyayı keşfetmeye bayılırdı. Hızla koşmak, büyük dağların zirvelerine tırmanmak ya da gökyüzüne bakarak bulutların şekillerini tahmin etmek en büyük eğlencesiydi.

Bir zamanlar, yemyeşil bir köyde, cesur ve sadık bir köpek yaşarmış. Adı Max’miş. Max, köydeki herkesin en yakın dostuydu. Gözleri parlak, tüyleri yumuşacık ve kalbi ise büyük bir sevgiyle doluydu. Küçükken bir çiftlikte doğmuş, orada bir sürü arkadaş edinmiş, ama sonunda köydeki sahipleri onu alıp evlerinde bakmaya başlamışlardı. Her sabah erkenden kalkar, sahiplerinin etrafında koşturarak onları uyandırır, köydeki işleri halletmek için hemen yola koyulurlarmış.

Bir zamanlar yüksek dağların eteklerinde, yemyeşil vadilerin ortasında, küçük bir kuş yaşarmış. Adı Maviş’ti. Maviş, gökyüzünde uçmayı çok severdi, ama en büyük hayali, dünyayı uçarken görmekti. Her sabah, güneş doğarken kanatlarını çırpar, gökyüzüne doğru yükselir ve vadinin her köşesini görmek için kanat çırparmış. Ama bir gün, Maviş, uçarken bir şey fark etti. Uçabileceği kadar yükseğe uçmuştu, ama gökyüzünün ötesi ona hep gizemli ve ulaşılmaz geliyordu.

Bir zamanlar, büyük şehirlerin gürültüsünden uzak, ormanın derinliklerinde saklı bir köy vardı. Bu köyde, sadece birkaç sokak, birkaç ev ve bir tek okul vardı: “Yeşil Vadi İlkokulu.” Okul, köyün tek öğretmeni olan Zeynep Öğretmen ve bir avuç öğrencisiyle bir aile gibi olmuştu. Yeşil Vadi, ağaçların ve kuşların dans ettiği bir yerdi; fakat bu güzellik, okulun içindeki bazı eksiklikleri gizleyemiyordu.