Bir zamanlar, küçük bir köyde, rüzgarın neşeli bir şekilde estiği bir yaz günü, adını Elif koyan bir kız çocuğu yaşardı. Elif, köyün en sevilen çocuklarından biriydi çünkü her zaman güler yüzlü ve pozitifti. Ancak, en büyük tutkusu uçurtmalardı. Onları izlemeyi, yapmayı ve uçurmaktan büyük keyif alırdı. Annesi ona her yaz yeni bir uçurtma yapardı, ama Elif her defasında eski uçurtmalarını da severek kullanırdı.

Bir zamanlar, uzak bir köyde, birbirini delicesine seven iki genç vardı: Elif ve Murat. İkisi de aynı köyde büyümüş, çocukluklarından itibaren birbirlerini tanımışlardı. Elif, zarif, duygusal ve hayalperest bir kızdı, Murat ise cesur, çalışkan ve sevdiği insanlara karşı derin bir sadakat besleyen bir delikanlıydı. Köy halkı, onların arasındaki sevgiyi hep dile getirirdi. Herkes onların birlikte olduğu zamanın ne kadar özel olduğunu ve birbirlerine olan bağlılıklarının ne kadar derin olduğunu hissederdi.

Bir zamanlar, eski şehrin taş sokaklarında, insanların ayak izleriyle kararmış kaldırımlarında bir köpek yaşardı. Adı Karabas‘tı. Siyah ve kahverenginin karışımı tüyleri, uzun yılların verdiği yorgunlukla dağılmış, gözlerinde bir hüzün barındırırdı. Her gün sokaklarda gezinir, köşe başlarında, çöp kutularında, terkedilmiş evlerin önünde yiyecek arardı.

Bir zamanlar, uzak bir dağ köyünde, Beyaz Göl adında gizemli bir göl vardı. Köylüler, gölü kutsal kabul eder, ona saygı gösterir ve ona yaklaşmakta pek fazla cesaret göstermezlerdi. Çünkü göl, tam da köyün dışında, sık ağaçlarla çevrili bir alanda yer alırdı ve hiç kimse gölde bir kayıkla açılmaya cesaret edemezdi. Herkes, gölün derinliklerinde eski zamanlardan kalma bir sırrın olduğuna inanırdı.

Bir zamanlar, Elif adında genç bir kadın, küçük bir kasabada yaşıyor ve hayalini kurduğu büyük şehre taşınmayı bekliyordu. Kasabanın sakinliğinden sıkılmış, hayatının bir sonraki adımını atmaya kararlıydı. Elif’in en büyük hayali, başarılı bir iş kadını olmak, kendi hayatını kurmak ve yeni bir başlangıç yapmaktı. Ancak bunun için bir araca ihtiyacı vardı. Çünkü şehre gitmek için ya çok uzun bir otobüs yolculuğu yapacak ya da kendi arabasını alacak birikimi oluşturacaktı.

Küçük bir köyde, dağların eteklerinde, geniş ve verimli bir tarlada, Selvi ailesi yaşıyordu. Aile, babası Hasan, annesi Emine ve üç çocuğundan oluşuyordu. En büyükleri Zeynep, on dört yaşında, orta yaşta olanları Yusuf, on iki yaşında, en küçükleri ise Elif, yedi yaşında bir kız çocuğuydu.

Bir zamanlar, Anadolu’nun uçsuz bucaksız topraklarında, yüksek dağların ardında, küçük bir köy vardı. Bu köy, yalnızca çok uzaklardan gelen yabancılar tarafından bilinirdi. Köyün halkı, tarımla geçinir, sabahları tarlada çalışırken, akşamları ise huzurlu bir şekilde köy meydanında sohbet ederdi. Ama köyün etrafındaki dağlarda, eski bir inanç yaşardı. Bu dağların zirvesinde, halkın saygı gösterdiği ve “Yatır” olarak bilinen bir tür kutsal yer vardı.

Bir zamanlar, Anadolu’nun sessiz köylerinden birinde, Gülizar adında genç bir kız yaşardı. Köy, yemyeşil tarlalar, çiçeklerle bezeli evler ve dağların eteklerinde uykusuz geceler geçiren horozlarla doluydu. Gülizar, her sabah güneşin ilk ışıklarıyla uyanır, koyunları güder, tarlada çalışır ve akşamları köydeki yaşlılara yardım ederdi. Güzel yüzü ve nazik kalbiyle herkesin takdirini kazanmış, köyün sevilen kızı olmuştu.