Divan Edebiyatında, divan, bir şairin yazdığı şiirlerden oluşan şiir külliyatı ya da şiir kitabı anlamına gelir. Divan, aynı zamanda şairin edebi kariyerini yansıtan, onun sanatını ve düşünce dünyasını ifade ettiği önemli bir eserdir. Divanlar, şairlerin yazmış oldukları şiirleri derleyip topladıkları eserlerdir ve genellikle gazel, kaside, rubai gibi şiir türlerinden oluşur.

Divançe, Farsça kökenli bir terim olup, genellikle şairlerin şiirlerini derledikleri bir tür şiir kitabı anlamına gelir. Osmanlı edebiyatında, özellikle klasik dönemde, şairlerin kendi eserlerini topladıkları bir tür şiir külliyatı veya toplu şiir kitabı olarak kullanılmıştır. Şairler, divançeye genellikle gazel, kaside, rubai gibi beyitli şiirlerini yazarlardı. Bu tür eserler, hem sanat değeri taşıyan hem de şairin kişisel üslubunu yansıtan önemli yazılı eserlerdir.

Fahriye, edebiyat terimi olarak, genellikle bir kişinin ya da bir şeyin övülmesi amacıyla yazılan şiirlerde kullanılan bir tür veya bir temadır. Arapça kökenli bir kelime olan “fahriye” (فخرية), “övgü”, “şeref”, “gurur” anlamlarına gelir. Divan edebiyatı ve Türk edebiyatında ise “fahriye” genellikle bir kişinin yüceltilmesi, övülmesi veya kutlanması için yazılan şiir türlerini ifade eder.

Hicviye, edebiyatın önemli türlerinden biri olup, özellikle Divan Edebiyatı ve Osmanlı Türk Edebiyatı’nda önemli bir yer tutar. Hiciv kelimesi Arapça kökenli olup, “yermek”, “eleştiri yapmak”, “alay etmek” anlamına gelir. Hicviye, bu anlamı taşıyan şiir türü olarak, bir kişinin ya da bir grubun olumsuz yönlerini, yanlışlarını, eksikliklerini ya da kusurlarını mizahi bir dille ortaya koyan şiirlerdir. Hicviyeler, yergi, eleştiri, alay ve iğneleme unsurlarıyla yazılır ve genellikle sosyal, siyasi ya da bireysel konularda yazılan eleştirileri içerir.

Methiye, Arapça kökenli bir kelime olup, “övgü” ve “methetme” anlamına gelir. Bu terim, özellikle edebiyat ve şiir bağlamında kullanıldığında, bir kişinin ya da bir şeyin yüceltilmesi ve üstün özelliklerinin vurgulanması amacıyla yazılmış şiir ya da yazılara verilen isimdir. Methiye, özellikle bir hükümdarın, padişahın, bir değerli şahsiyetin ya da önemli bir figürün övülmesi için yazılan şiirlerde sıkça karşımıza çıkar. Övgü, takdir, yüceltme gibi anlamlar taşıyan medhiye, hem edebî bir tür hem de sosyal ve politik anlamda önemli bir yere sahiptir.

Naat kelimesi, Arapça kökenli bir kelime olup, “övgü”, “methetme” anlamına gelir. Özellikle İslam edebiyatında Naat, Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed’e (s.a.v.) duyulan sevgi, saygı ve hayranlığın bir ifadesi olarak yazılmış şiirlerdir. Bu tür şiirlerde, Peygamber’in üstün kişiliği, ahlâkî mükemmelliği, insanlara örnek olan davranışları, Allah’a olan sevgisi, mucizeleri ve hayatı yüceltilir. Naat, bir bakıma Peygamber Efendimiz’e duyulan derin sevgi ve bağlılığın edebi bir şekilde dile getirilmesidir.

Münacaat, Arapça kökenli bir kelime olup, “yardım istemek” ya da “dilek ve isteklerde bulunmak” anlamlarına gelir. Dinî ve edebî bağlamda, münacaat, bir kişinin Allah’a dua etmesi, O’na yönelerek isteklerini dile getirmesi veya şikâyetlerini sunması anlamına gelir. İslam tasavvuf edebiyatında ve özellikle Divan edebiyatında, bir müridin veya şairin Allah’a yönelerek içindeki sıkıntıları, istekleri ya da hayal kırıklıklarını dile getirmesi, O’ndan yardım talep etmesi şeklinde karşımıza çıkar. Münacaat, bir anlamda ruhsal bir teslimiyet ve dua anıdır; bir nevi manevî başvurudur.

Tevhid, İslam’ın temel inançlarından biri olup, Allah’ın birliğini ve tekliğini kabul etmeyi ifade eder. Bu terim, Arapça kökenli olup “vahdet” yani birleme, birleştirme anlamına gelir. Tevhid, Allah’ın zatı, sıfatları, eylemleri ve ibadetlerdeki mutlak birliğini kabul etmeyi içerir. İslam’a göre, Allah’ın eşinin, ortağının, benzerinin ya da yardımcısının olmadığına inanılır. Bu, İslam’ın temel inancı olan “La ilahe illallah” (Allah’tan başka ilah yoktur) ifadesiyle özdeşleşir.